تاثیر آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطۀ والد- کودک ( cprt) مطابق با الگوی لندرث به مادران برکاهش مشکلات رفتاری کودکان

روان­شناسان برای رفع مشکلات رفتاری کودکان، شیوه­های گوناگونی را در طول سالیان متعدد طراحی کرده­اند. برخی از روش­ها بر خود کودک، برخی بر والدین و برخی بر محیط آموزشی متمرکز بوده است. بارزترین شیوۀ تغییر رفتار در کودکان، به بازی درمانی باز می­گشته است. این روش درگذشته بیشتر بر تعامل درمانگر با کودک متمرکز بوده است؛ درحالی­که برخی الگوها به آموزش این شیوه به والدین و تکیه بر آنها به عنوان واسطی برای ترمیم و بهبود رفتارهای کودکان نزدیک شده­اند. یکی از این روش­ها الگوی بازی­درمانی مبتنی بر رابطۀ والد- کودک (cprt) است. بر این اساس مسالۀ تحقیق حاضر اینست که آیا آموزش مهارت­های بازی­درمانی مبتنی بر رابطۀ والد-کودک به مادران، باعث کاهش مشکلات رفتاری درکودکان می­شود؟ به منظور بررسی این امر، کودکان پیش دبستانی 7- 6 ساله در دو مرحله مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحلۀ اول 73 کودک توسط سیاهۀ رفتاری کودک(cbcl)  مورد بررسی قرار گرفتند که 25 نفر از آنها دارای مشکلات رفتاری بوده­اند و13 نفر از مادران آنها آمادۀ شرکت در طرح حاضر شدند. از این 13 نفر 6 نفر در گروه آزمایش و 7 نفر در گروه کنترل، بطور تصادفی جایگزین شدند.   تمامی این والدین در دو مرحلۀ پیش و پس­آزمون، پرسش­نامۀ cbcl را پُر نمودند. افراد گروه کنترل در انتظار درمان ماندند و گروه آزمایش طی 10 جلسۀ 2 ساعته، در برنامۀ آموزش مهارت­های بازی­درمانی شرکت کردند. داده­های مرحلۀ پیش و پس­آزمون با استفاده از آزمون آماری یومن ویتنی مورد مقایسه قرار گرفت. یافته­ها نشان دادکه آموزش مهارت­های بازی­درمانی به مادران موجب کاهش مشکلات رفتاری در کودکانِ گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.